Een verhaaltje: Olifant en Gazelle
…Maar waarom sta je daar dan? Vroeg Gazelle een beetje beduusd.
Vind je het niet heel knap dan. Moet je kijken, ik sta op 1 poot, ik beweeg sierlijk, ik draai rondjes om mijn eigen as, riep Olifant triomfantelijk.
Ja, heel knap, jij kan dit als geen ander. Maar hoe ben je daar eigenlijk terecht gekomen, doet Gazelle alsnog een poging om Olifant beter te begrijpen en wellicht te helpen. Al weet ze niet zeker of Olifant wel op de hoogte is van het feit dat ze een probleem heeft.
Olifant zucht, maar verliest daardoor bijna haar evenwicht en 1 van de porseleinen kopjes trilt vervaarlijk op het randje van de bovenste plank. …Ehm, kweenie, gewoon. Iedereen ging deze kant op denk ik. Of in ieder geval degenen die ik probeerde te volgen. En ik bleek hier onverwacht goed in te zijn. En nu maakt het niet uit waar ik heen ga, ik begin en eindig altijd weer hier. Bij deze laatste zin trilt de onderlip wat treurig en de slurf valt als een stroompje snot omlaag.
Ohoh… Gazelle ziet dat de stellages, volgepropt met bloemig Villeroy & Boch en andersoortig serviesgoed meer en meer in beweging komt, terwijl Olifant haar aandacht richt op de hoe en waaromvragen des levens in plaats van het handhaven van het evenwicht daar in die porseleinkast.
Waar zit een Olifant eigenlijk het lekkerst in haar olifantenhuid? In deze overvolle kast, waar zij steeds kan en moet laten zien hoe goed zij alles onder controle heeft? En waar anderen haar ook graag zien, opdat men niet alleen met dat saaie serviesgoed opgescheept zit. Zorgen voor een beetje leven in de brouwerij? Want dat kan zij goed, toch? Ja logisch, als olifant in zo’n omgeving kon ze onmogelijk níét voor reuring zorgen.
En terwijl Olifant stond te filosoferen stortte de porseleinkast in. Even leek dat geleidelijk te gaan, 1 stellage schoof wat onderuit, een paar borden vielen op de grond. Maar opeens was er geen houden meer aan… en dat deed Olifant dan dus ook niet meer.
En wie zegt er trouwens dat ik een Olifant ben, snotterde Gazelle tot slot luidruchtig, terwijl haar spiegelbeeld haar verward aanstaarde, trillende onderlip, naar beneden hangende snottebel, die zo een mooie slurf vormde ☺
